Ανακοίνωση #9/17: 17 Μάη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

17 Μάη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ - Αντιστεκόμαστε στη νέα επίθεση
Όχι άλλες «τουφεκιές στον αέρα»
Ανάγκη για σχέδιο και κλιμάκωση

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει σε μερικές ημέρες τη μνημονιακή μετάλλαξή της. Υλοποιώντας τη συμφωνία της δεύτερης αξιολόγησης, φέρνει στη Βουλή ένα νέο, το 4ο κατά σειρά, σκληρό Μνημόνιο καθώς και ένα πακέτο 140 μέτρων που ως Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο, θα δεσμεύσει τη χώρα μέχρι το 2021 και βλέπουμε...

Τα μέτρα που θίγουν βάναυσα εργαζόμενους, συνταξιούχους και την κοινωνία

1. Τα πρώτα μεγάλα θύματα του 4ου Μνημονίου θα είναι περίπου 1,1 εκ. συνταξιούχοι. Συμφωνήθηκε από 1.1.2019 η μείωση κατά 18% των κύριων άνω των 700€ αλλά και των επικουρικών συντάξεων.
2. Στο επίπεδο της φορολογίας, από 1.1.2020 (ή το 2019 αν δεν πιαστούν οι στόχοι) η έκπτωση φόρου μειώνεται από τα 1.900 ευρώ που είναι σήμερα στα 1.250 ευρώ. Θα μειωθεί, επίσης, το αφορολόγητο από τα 8.636 ευρώ στα 5.681 ευρώ. Προκύπτει άμεσα βαριά φορολογική επιβάρυνση για το σύνολο της μισθωτής εργασίας, στο βαθμό που το νέο αφορολόγητο αντιστοιχεί σε μηνιαίο μισθό 405€. Η παρακράτηση φόρου στο μισθό θα αυξηθεί κατά τουλάχιστον 50€ μηνιαίως, αν συνυπολογιστεί και η κατάργηση της σχετικής έκπτωσης (σήμερα 1,5%).
3. Για τα εργασιακά ζητήματα, η πολυδιαφημισμένη «μάχη για τις Κλαδικές Συμβάσεις» κατέληξε στην επέκταση του διαλυτικού υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου, όπως ορίστηκε από τα πρώτα μνημόνια.
4. Σε ότι αφορά τις ομαδικές απολύσεις, μπορεί να μην αυξάνεται το μηνιαίο όριό τους (5%), θα νομοθετηθεί όμως η άρση της υποχρεωτικής έγκρισής τους από το αρμόδιο Υπουργείο, ενώ η εποπτεία της διαδικασίας ανατίθεται στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, ωστόσο με ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο 90 ημερών, εντός του οποίου αν δεν υπάρξει συμφωνία των μερών, οι απολύσεις μπορούν να προχωρήσουν μονομερώς.
5. Σε αυτά να προσθέσουμε και την προσπάθεια ανατροπής του συνδικαλιστικού νόμου (δυνατότητα καλέσματος Απεργιών, κ.α.), που παρά της πλήρη «σήψη» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, διατηρεί μέχρι σήμερα μια σειρά από προοδευτικά στοιχεία.
6. Στο επίπεδο των ιδιωτικοποιήσεων, επιταχύνεται η διαδικασία βίαιων ιδιωτικοποιήσεων σε ότι απέμεινε. Με μοντέλο το δήθεν «επιτυχημένο» παράδειγμα ξεπουλήματος των αεροδρομίων, που έφτασε μέχρι το σημείο να προκαλέσει την παρέμβαση του Ευρωκοινοβουλίου. Πρώτη στο στόχαστρο θα είναι η ΔΕΗ, ενώ μάχη θα δοθεί για την υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού του νερού, καθότι είτε μέσω ΤΑΙΠΕΔ, είτε μέσω ΕΔΗΣ, ιδιωτικά χέρια θα αποκτήσουν τον έλεγχο των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ.
7. Η απαράδεκτη απελευθέρωση της λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων για ΟΛΕΣ τις Κυριακές από Μάιο μέχρι και Οκτώβριο στις χαρακτηρισμένες ως "τουριστικές περιοχές", στις οποίες θα ενταχθεί η Αθήνα, η παραλιακή ζώνη της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, όπως και άλλες περιοχές της χώρας, αφορά κι εμάς ως τραπεζοϋπαλλήλους. Διότι η διεύρυνση της εμπορικής λειτουργίας θα σημάνει σε επόμενη στάδιο την πίεση για διεύρυνση και της λειτουργίας των τραπεζών.

Ειδικότερα ως τραπεζοϋπάλληλοι

Τα πιο πάνω μέτρα έρχονται να επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το ήδη δυσμενές εργασιακό μας περιβάλλον.

• Τα ασφαλιστικά μας Ταμεία και ειδικά το ΤΥΠΕΤ θα δεχτούν ακόμα ένα ισχυρό πλήγμα. Για κάθε 100€ «κομμένης» σύνταξης το Ταμείο χάνει 48€,
• το τραπεζικό σύστημα ξεπουλιέται «αντί πινακίου φακής» (βλ. Εθνική Ασφαλιστική) και
• οι θέσεις εργασίας συνεχώς μειώνονται και «ελαστικοποιούνται», ενώ η ψηφιοποίηση σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων συνιστά μια νέα ισχυρή απειλή.

Απέναντι σε αυτά δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι-ες.
Για αυτό σας καλούμε να συμμετέχετε στις Απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα.

Όμως την ίδια στιγμή χρειάζεται συναίσθηση της πραγματικότητας: Η Απεργία αυτή, με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών, καλείται ξανά σαν «τουφεκιά στον αέρα».
Χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς κανένα σχέδιο για να κλιμακωθεί, χωρίς καμία πιθανότητα να παίξει ρόλο να αλλάξει κάτι στο σκηνικό των Μνημονίων. Κι αυτό οι εργαζόμενοι-ες το ξέρουν.
Για να μπορέσει το εργατικό κίνημα να ξαναβγεί στο δρόμο και να διεκδικήσει τερματισμό των πολιτικών λιτότητας απαιτείται:

• Ενότητα στη δράση όλων των μαχητικών δυνάμεων. Είναι απαράδεκτο, για παράδειγμα, να μην μπορεί να οργανωθεί μια κοινή πορεία.
• Κινητοποιήσεις στη βάση σχεδίου, συντονισμού και κλιμάκωσης.
• Υιοθέτηση θέσεων που να οδηγούν σε ρήξη με τις κυρίαρχες «μνημονιακές» ελίτ (οικονομικές και πολιτικές).
• Χτίσιμο και ενδυνάμωση νέων συνδικαλιστικών παρατάξεων, που διαπνέονται από την πιο πάνω αντίληψη.