Μετά τα μικρά παιδιά, οι γιαγιάδες είναι τα πιο γλυκά πλάσματα στον κόσμο. Κι αυτό γιατί ανήκουν σε όλο τον κόσμο. Μια γιαγιά βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν εγγόνια της και το δείχνει με κάθε ευκαιρία. Το καταλαβαίνεις στα μάτια της όταν σε ρωτάει αν κρύωσες ή όταν σου προσφέρει μια καραμελίτσα από την τσάντα της. Μια τόση δα καραμελίτσα αρκεί για να ξαναζήσεις και πάλι -έστω για λίγο- τα Χριστούγεννα των παιδικών σου χρόνων.
Σκούπισε τα δάκρυά σου όμως τώρα, μυξιάρικο, ήρθε η ώρα να γνωρίσεις τη γιαγιά νίντζα.
Όπως θα κατάλαβες, πήρε το όνομά της από τη ολόμαυρη, σχεδόν μυστηριακή περιβολή της αλλά και από τις δολοφονικές τάσεις που τη χαρακτηρίζουν.
Προσοχή όμως: Δεν ανήκουν όλες οι μαυροντυμένες γριούλες στην παραπάνω κατηγορία. Η γιαγιά νίντζα φοράει τη μαντήλα της σφιχτοδεμένη στο σαγόνι της ως και λίγο πάνω από το μέτωπο έτσι ώστε να μην προεξέχει καμία άκρη της, σαν καλόγρια με fullface και σε πλήρες fight mode. Συνήθως είναι αδύνατη, με τα ρούχα της να διαγράφουν το ξερακιανό κορμί της ενώ το περπάτημά της, επιτηδευμένα ασθενικό, σου προκαλεί μια τάση οίκτου και λύπησης, τέχνασμα που σε αφοπλίζει έως ότου σου καταφέρει το μοιραίο χτύπημα της κόμπρας.
Χήρα από τα 32, πήρε το καλύτερο και το δυνατότερο παλικάρι του χωριού και κατάφερε να τον ξεκάνει πριν κλείσουν δεκαετία. Έκτοτε δηλώνει παντρεμένη με το Χριστό, χωρίς να έχει ζητηθεί ποτέ η γνώμη του δεύτερου επί του θέματος.
Όταν πλησιάζει το ταμείο, αγκομαχώντας και με ένα προσποιητά αγαθό χαμόγελο, ξέρεις ότι πρέπει να τα περιμένεις όλα. Ανοίγει την τσάντα της κι εκεί που περιμένεις να βγάλει κανένα κατάνα ή σούρικεν, εκείνη απλά σου δίνει το βιβλιάριο ή το χαρτί της κατάθεσης. Χίλιες φορές το κατάνα.
Γιατί από τη στιγμή που θα σε μπλέξει στα δίχτυα της, μπορείς να περιμένεις από απλή απόπειρα εξαπάτησης μέχρι νευρικό κλονισμό. Ο συνδυασμός άγνοιας, άνοιας και ένδειας έχουν δημιουργήσει ένα σύνθετο μηχανισμό επιβίωσης από τον οποίο μπορείς να ξεφύγεις μόνο αν τον έχεις υιοθετήσει κι εσύ: Μόνο μια γιαγιά νίντζα μπορεί να τα βάλει με μια γιαγιά νίντζα.
Θα μου πείτε «γιατί ρε φίλε τόσο μένος με αυτές τις γιαγιάδες»;
Τόσα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, έχω βιώσει αμέτρητες υποθέσεις απάτης, από τις πιο απλοϊκές έως και εκείνες που δε σου περνούν καν από το μυαλό. Κι όσες και να ζήσω, πάντα στην επόμενη κάτι θα με εκπλήσσει. Οι απατεώνες είναι συμπαθέστατοι, κοινωνικότατοι και, κατά ένα παράξενο τρόπο, ελκυστικοί. Δεν έχω γνωρίσει αντιπαθή απατεώνα. Συνήθως είναι κάποιος καλοστεκούμενος μεσήλικας, μια χαμογελαστή κυρία ή, το πιο συνηθισμένο, μια όμορφη νεαρή κοπέλα που χρησιμεύει ως δόλωμα.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που ηλικιωμένες κυρίες, θεωρητικά χαμηλής νοημοσύνης, αποδείχτηκαν τετραπέρατες και αδίστακτες. Πολλά ελλείμματα, λάθη ή ακόμα και ψευδείς καταγγελίες είχαν ως ηθικό αυτουργό τη γιαγιά της διπλανής πόρτας. Το φακιόλι, το χαμόγελο και τα πολλά κομποσκοίνια/σταυρουδάκια/εικονίτσες δρουν ως αντιπερισπασμός για να καμφθούν όλες οι άμυνες.
Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου. Ενώ έχω μάθει να τα περιμένω όλα από όλους, ποτέ δε θα μπορέσω να ξεφύγω από τη μαλαγανιά και τη γλύκα της μικροκαμωμένης γριούλας.
Αναδημοσίευση από το www.bakiri.website
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου